دانلود کتاب شاهنامه چاپ مسکو

جلد اول

http://s3.picofile.com/file/8223981892/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_1.pdf.html

جلد دوم

http://s3.picofile.com/file/8223982368/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_2.pdf.html

جلد سوم

http://s3.picofile.com/file/8223982676/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_3.pdf.html

جلد چهارم

http://s6.picofile.com/file/8223982800/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_4.pdf.html

جلد پنجم

http://s6.picofile.com/file/8223983084/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_5.pdf.html

جلد ششم

http://s6.picofile.com/file/8223983284/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_6.pdf.html

جلد هفتم

http://s6.picofile.com/file/8223983476/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_7.pdf.html

جلد هشتم

http://s6.picofile.com/file/8223983684/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_8.pdf.html

جلد نهم

http://s3.picofile.com/file/8223983884/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88_9.pdf.html

دانلود کتاب مثنوی معنوی تصحیح رینولد آلن نیکلسون شش جلد کامل

دفتر اول و دوم

http://s3.picofile.com/file/8223971642/%D8%AF%D9%81%D8%AA%D8%B1_%D8%A7%D9%88%D9%84_%D9%88_%D8%AF%D9%88%D9%85.pdf.html

دفتر سوم و چهارم

http://s3.picofile.com/file/8223972276/%D8%AF%D9%81%D8%AA%D8%B1_%D8%B3%D9%88%D9%85_%D9%88_%DA%86%D9%87%D8%A7%D8%B1%D9%85.pdf.html

دفتر پنجم و ششم

http://s6.picofile.com/file/8223973050/%D8%AF%D9%81%D8%AA%D8%B1_%D9%BE%D9%86%D8%AC%D9%85_%D9%88_%D8%B4%D8%B4%D9%85.pdf.html

دانلود کتاب کلیات شمس تبریزی

http://s3.picofile.com/file/8223970568/koliate_shamse_tabrizi.pdf.html

دانلود کتاب دیوان کهنه حافظ تصحیح استاد ایرج افشار

http://s3.picofile.com/file/8223970142/divan_kohneh_hafez.pdf.html

دانلود دیوان حافظ تصحیح شاعر معاصر حسین پژمان

http://s6.picofile.com/file/8223966518/19_03077.pdf.html

دانلود دیوان خواجه حافظ شیرازی به اهتمام سید عبدالرحیم خلخالی

http://s3.picofile.com/file/8223962226/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86_%D8%AD%D8%A7%D9%81%D8%B8.pdf.html

دانلود کتاب گزیده اشعاری از دیوان شمس تبریزی با ترجمه بیت به بیت فارسی به انگلیسی نیکلسون

http://s3.picofile.com/file/8223958376/Divan_e_Shams_e_Tabriz.pdf.html

شعر بسیار زیبای ای ایران ای مرز پرگُهر سرودۀ زنده یاد استاد حسین گل گلاب

ای ایران ای مرز پرگُهر

ای خاکت سرچشمۀ هنر

دور از تو اندیشۀ بَدان

پاینده مانی و جاودان

ای دشمن ار تو سنگ خاره‌ای من آهنم

جان من فدای خاک پاک میهنم

مهر تو چون، شد پیشه‌ام

دور از تو نیست اندیشه‌ام

در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما

پاینده باد خاک ایران ما

سنگ کوهت درّ و گوهر است

خاک دشتت بهتر از زر است

مهرت از دل کِی برون کنم

بَرگو بی مهرِ تو چون کنم

تا گردش جهان و دور آسمان به‌پاست

نورِ ایزدی همیشه رهنمای ماست

مهر تو چون، شد پیشه‌ام

دور از تو نیست اندیشه‌ام

در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما

پاینده باد خاک ایران ما

ایران ای خرّم بهشت من

روشن از تو سرنوشت من

گر آتش بارد به پیکرم

جز مهرت در دل نپرورم

از آب و خاک و مهرِ تو سرشته شد گِلم

مهر اگر برون رود تهی شود دلم

مهر تو چون، شد پیشه‌ام

دور از تو نیست اندیشه‌ام

در راه تو کِی ارزشی دارد این جان ما

پاینده باد خاک ایران ما

متن مذهّب از سایت تکتاز اخذ شده است.

مرگ قو ... دکتر مهدی حمیدی شیرازی

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد

که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش وا کن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

دریچه، زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث

ما چون دو دریچه روبروی هم

آگاه ز هر بگو مگوی هم

هر روز سلام و پرسش و خنده

هر روز قرار روز آینده

عمر آینۀ بهشت، اما…آه

بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه

اکنون دل من شکسته و خسته ست

زیرا یکی از دریچه ها بسته ست

نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد

نفرین به سفر، که هر چه کرد او کرد

چاووشی، زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث

من اینجا بس دلم تنگ است

و هر سازی که می بینم بد آهنگ است

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم

ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است ؟

باز باید زیست، زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث

من نه خوش بینم نه بد بینم

من شد و هست و شود بینم...

عشق را عاشق شناسد ،  زندگی را من

من که عمری دیده ام پایین و بالایش

که تفو بر صورتش، لعنت به معنایش

دیده ای بسیار و می بینی

می وزد بادی ، پری را می برد با خویش،

از کجا ؟ از کیست؟

هرگز این پرسیده ای از باد؟

به کجا؟ وانگه چرا؟ زین کار مقصد چیست؟

خواه غمگین باش، خواهی شاد

باد بسیار است و پر بسیار ، یعنی این عبث جاریست.

آه باری بس کنم دیگر

هر چه خواهی کن، تو خود دانی

گر عبث یا هر چه باشد چند و چون،

این است و جز این نیست.

مرگ می گوید: هوم! چه بیهوده!

زندگی می گوید اما

باز باید زیست،

باید زیست،

باید زیست....

کاوه یا اسکندر زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث

موجها خوابیده اند ، آرام و رام

طبل طوفان از نوا افتاده است

چشمه های شعله ور خشکیده اند

آبها از آسیاب افتاده است

در مزار آباد شهر بی تپش

وای جغدی هم نمی آید به گوش

دردمندان بی خروش و بی فغان

خشمناکان بی فغان و بی خروش

آهها در سینه ها گم کرده راه

مرغکان سرشان به زیر بالها

در سکوت جاودان مدفون شده است

هر چه غوغا بود و قیل و قالها

آبها از آسیا افتاده است

دارها برچیده ، خونها شسته اند

جای رنج و خشم و عصیان بوته ها

پشکبنهای پلیدی رسته اند

مشتهای آسمان کوب قوی

وا شده ست و گونه گون رسوا شده ست

یا نهان سیلی زنان یا آشکار

کاسه ی پست گداییها شده ست

خانه خالی بود و خوان بی آب و نان

و آنچه بود ، آش دهن سوزی نبود

این شب است ، آری ، شبی بس هولناک

لیک پشت تپه هم روزی نبود

باز ما ماندیم و شهر بی تپش

و آنچه کفتار است و گرگ و روبه ست

گاه می گویم فغانی بر کشم

باز میبینم صدایم کوته است

باز می بینم که پشت میله ها

مادرم استاده ، با چشمان تر

ناله اش گم گشته در فریادها

گویدم گویی که من لالم ، تو کر

آخر انگشتی کند چون خامه ای

دست دیگر را به سان نامه ای

گویدم بنویس و راحت شو به رمز

تو عجب دیوانه و خود کامه ای

من سری بالا زنم چون مکیان

از پس نوشیدن هر جرعه آب

مادرم جنباند از افسوس سر

هر چه از آن گوید ، این بیند جواب

گوید آخر ...پیرهاتان نیز ... هم

گویمش اما جوانان مانده اند

گویدم اینها دروغند و فریب

گویم آنها بس به گوشم خوانده ام

گوید اما خواهرت ، طفلت ، زنت...؟

من نهم دندان غفلت بر جگر

چشم هم اینجا دم از کوری زند

گوش کز حرف نخستین بود کر

گاه رفتن گویدم نومیدوار

وآخرین حرفش که : این جهل است و لج

قلعه ها شد فتح ، سقف آمد فرود

و آخرین حرفم ستون است و فرج

می شود چشمش پر از اشک و به خویش

می دهد امید دیدار مرا

من به اشکش خیره از این سوی و باز

دزد مسکین بُرده سیگار مرا

آبها از آسیا افتاده ، لیک

باز ما ماندیم و خوان این و آن

میهمان باده و افیون و بنگ

از عطای دشمنان و دوستان

آبها از آسیا افتاده ، لیک

باز ما ماندیم و عدل ایزدی

وآنچه گویی گویدم هر شب زنم

باز هم مست و تهی دست آمدی؟

آن که در خونش طلا بود و شرف

شانه ای بالا تکاند و جام زد

چتر پولادین و نا پیدا به دست

رو به ساحلهای دیگر گام زد

در شگفت از این غبار بی سوار

خشمگین ، ما نا شریفان مانده ایم

آبها از آسیاافتاده ، لیک

باز ما با موج و توفان مانده ایم

هر که آمد بار خود را بست و رفت

ما همان بد بخت و خوار و بی نصیب

ز آن چه حاصل ، جز دروغ و جز دروغ؟

زین چه حاصل ، جز فریب و جز فریب ؟

باز می گویند : فردای دگر

صبر کن تا دیگری پیدا شود

کاوه ای پیدا نخواهد شد ، امید

کاشکی اسکندری پیدا شود

پوستینی کهنه(میراث) زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث

پوستینی کهنه دارم من

یادگاری ژنده پیر از روزگارانی غبار آلود

سالخوردی جاودان مانند

مانده میراث از نیاکانم مرا ، این روزگار آلود

جز پدرم آیا کسی را می شناسم من

کز نیاکانم سخن گفتم ؟

نزد آن قومی که ذرات شرف در خانه ی خونشان

کرده جا را بهر هر چیز دگر ، حتی برای آدمیت ، تنگ

خنده دارد از نیاکانی سخن گفتن ، که من گفتم

جز پدرم آری

من نیای دیگری نشناختم هرگز

نیز او چون من سخن می گفت

همچنین دنبال کن تا آن پدر جدم

کاندر اخم جنگلی ، خمیازه ی کوهی

روز و شب می گشت ، یا می خفت

این دبیر گیج و گول و کوردل : تاریخ

تا مذهّب دفترش را گاهگه می خواست

با پریشان سرگذشتی از نیاکانم بیالاید

رعشه می افتادش اندر دست

در بنان درفشانش کلک شیرین سلک می لرزید

حبرش اندر محبر پر لیقه چون سنگ سیه می بست

زانکه فریاد امیر عادلی چون رعد بر می خاست

هان ، کجایی ، ای عموی مهربان ! بنویس

ماه نو را دوش ما ، با چاکران ، در نیمه شب دیدیم

مادیان سرخ یال ما سه کرّت تا سحر زایید

در کدامین عهد بوده ست اینچنین ، یا آنچنان ، بنویس

لیک هیچت غم مباد از این

ای عموی مهربان ، تاریخ

پوستینی کهنه دارم من که می گوید

از نیاکانم برایم داستان ، تاریخ

من یقین دارم که در رگهای من خون رسولی یا امامی نیست

نیز خون هیچ خان و پادشاهاهی نیست

وین ندیم ژنده پیرم دوش با من گفت

کاندرین بی فخر بودنها گناهی نیست

پوستینی کهنه دارم من

سالخوردی جاودان مانند

مرده ریگی داستانگوی از نیاکانم ،که شب تا روز

گویدم چون و نگوید چند

سالها زین پیشتر در ساحل پر حاصل جیحون

بس پدرم از جان و دل کوشید

تا مگر کاین پوستین را نو کند بنیاد

او چنین می گفت و بودش یاد

« داشت کم کم شبکلاه و جبه ی من نو ترک می شد

کشتگاهم برگ و بر می داد

ناگهان توفان خشمی با شکوه و سرخگون برخاست

من سپردم زورق خود را به آن توفان و گفتم هر چه بادا باد

تا گشودم چشم ، دیدم تشنه لب بر ساحل خشک کشفرودم

پوستین کهنه ی دیرینه ام با من

اندرون ، ناچار ، مالامال نور معرفت شد باز

هم بدان سان کز ازل بودم »

باز او ماند و سه پستان و گل زوفا

باز او ماند و سکنگور و سیه دانه

و آن به آیین حجره زارانی

کانچه بینی در کتاب تحفه ی هندی

هر یکی خوابیده او را در یکی خانه

روز رحلت پوستینش را به ما بخشید

ما پس از او پنج تن بودیم

من بسان کاروانسالارشان بودم

کاروانسالار ره نشناس

اوفتان ، خیزان

تا بدین غایت که بینی ، راه پیمودیم

سالها زین پیشتر من نیز

خواستم کاین پوستیم را نو کنم بنیاد

با هزاران آستین چرکین دیگر برکشیدم از جگر فریاد

این مباد ! آن باد

ناگهان توفان بیرحمی سیه برخاست

پوستینی کهنه دارم من

یادگار از روزگارانی غبار آلود

مانده میراث از نیاکانم مرا ، این روزگار آلود

های ، فرزندم

بشنو و هش دار

بعد من این سالخورد جاودان مانند

با بر و دوش تو دارد کار

لیک هیچت غم مباد از این

کو ،کدامین جبه ی زربفت رنگین میشناسی تو

کز مرقّع پوستین کهنه ی من پاکتر باشد ؟

با کدامین خلعتش آیا بدل سازم

که من نه در سودا ضرر باشد ؟

آی دختر جان

همچنانش پاک و دور از رقعۀ آلودگان می دار

دلی خوش کرده ام با این پرستو ها و ماهی ها، زنده یاد استاد مهدی اخوان ثالث

به دیدارم بیا هر شب

در این تنهایی تنها و تاریکِ خدا مانند

دلم تنگ است

بیا ای روشن، ای روشنتر از لبخند

شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها

دلم تنگ است

بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه

در این ایوان سرپوشیده

وین تالاب مالامال

دلی خوش کرده ام با این پرستو ها و ماهی ها

و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی

بیا، ای هم گناهِ من در این برزخ

بهشتم نیز و هم دوزخ

به دیدارم بیا، ای هم گناه، ای مهربان با من

که اینان زود می پوشند رو در خواب های بی گناهی ها

و من می مانم و بیداد بی خوابی

در این ایوان سرپوشیدۀ متروک

شب افتاده ست و در تالابِ من دیری ست

که در خوابند آن نیلوفر آبی و ماهی ها

پرستو ها

بیا امشب که بس تاریک و تنهایم

بیا ای روشنی، اما بپوشان روی

که می ترسم تو را خورشید پندارند

و می ترسم همه از خواب برخیزند

و می ترسم که چشم از خواب بردارند

نمی خواهم ببیند هیچ کس ما را

نمی خواهم بداند هیچ کس ما را

و نیلوفر که سر بر می کشد از آب

پرستوها که با پرواز و با آواز

و ماهی ها که با آن رقص غوغایی

نمی خواهم بفهمانند بیدارند

شب افتاده ست و من تاریک و تنهایم

در ایوان و در تالاب من دیری ست در خوابند

پرستو ها و ماهی ها و آن نیلوفر آبی

بیا ای مهربان با من!

بیا ای یاد مهتابی...

سعدی آن نیست که هرگز...

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

که دل اهل نظر برد که سریست خدایی

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند

تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

این توانم که بیایم به محلت به گدایی

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی

روز صحرا و سماع است و لب جوی و تماشا

در همه شهر دلی ماند که دیگر نربایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن

تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد

که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی

غزل زیبایی از وحشی بافقی: ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشۀ بامی که پریدیم ، پریدیم

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود

حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم

کوی تو که باغ ارم روضۀ خلد است

انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم

صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن

گر میوۀ یک باغ نچیدیم ، نچیدیم

سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل

هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم

وحشی سبب دوری و این قسم سخنها

آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم

عجب صبری خدا دارد: رحیم معینی کرمانشاهی

عجب صبری خدا دارد !

 اگر من جای او بودم

همان یک لحظۀ اول ...

که اول ظلم را می‌دیدم از مخلوق بی‌وجدان ،

جهان را با همه زیبایی و زشتی،

به روی یکدگر ، ویرانه می‌کردم

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم ،

که در همسایۀ صدها گرسنه ،

چند بزمی گرم عیش و نوش می‌دیدم ،

نخستین نعرۀ مستانه را

خاموش آن دم  بر لب پیمانه می‌کردم

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم ،

که می‌دیدم یکی عریان و لرزان

دیگری پوشیده از صد جامۀ رنگین،

زمین و آسمان را

واژگون مستانه می‌کردم.

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم ،

نه طاعت می‌پذیرفتم

نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها

تیز کرده

پاره پاره در کف زاهد نمایان

سجدۀ صد دانه می‌کردم.

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم،

برای خاطر تنها یکی

مجنون صحراگرد بی‌سامان

هزاران لیلی نازآفرین را کو به کو

آواره و دیوانه می‌کردم.

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم،

به عرش کبریایی

با همه صبر خدایی

تا که می‌دیدم عزیز نابجایی ناز بر یک ناروا گردیده ،

خواری می‌فروشد

گردش این چرخ را

وارونه بی‌صبرانه می‌کردم.

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم ،

که می‌دیدم مشوش عارف و عامی

ز برق فتنۀ این علم عالم‌سوز مردم‌کش ،

به جز اندیشۀ عشق و وفا ،

معدوم هر فکری در این دنیای پرافسانه می‌کردم.

عجب صبری خدا دارد !

چرا من جای او باشم ؟!

همین بهتر که او خود جای خود بنشسته

و تاب تماشای زشتکاری های این مخلوق را دارد

وگرنه من به جای او چو بودم ،

یک نفس کی عادلانه سازشی

با جاهل و فرزانه می‌کردم

عجب صبری خدا دارد...

عجب صبری خدا دارد...

متنی زیبا از مرحوم دکتر علی شریعتی

نمی دانم...

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد

نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریز و پی در پی دم گرم و چموشش را در اندام گلویم سخت

بفشارد و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکند هر دم سکوت مرگبارم را...

شعری زیبا از فریدون مشیری

زندگی کوزه آبی خنک و رنگین است

آب این کوزه گهی تلخ و گهی شیرین است

زندگی گرمی دل های به هم پیوسته است

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است.