دانلود فرهنگ لسان العرب در یک مجلد

http://s6.picofile.com/file/8224686300/%D9%84%D8%B3%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B1%D8%A8.pdf.html

دانلود فرهنگ المنجد فی اللغه

http://s3.picofile.com/file/8224685500/%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%86%D8%AC%D8%AF_%D9%81%DB%8C_%D8%A7%D9%84%D9%84%D8%BA%D9%87.pdf.html

شعر بسیار زیبای بعدها... از فروغ فرخزاد

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و

شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها ‚ دیروزها

دیدگانم همچو دالانهای تار

گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

دستهایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله میزد خون شعر

خاک میخواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یکسو می روند

پرده های تیره دنیای من چشمهای ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

در اتاق کوچکم

پا می نهد

بعد من با یاد من بیگانه ای

در بر آینه می ماند به جای

تار مویی نقش دستی شانه ای

می رهم از خویش و میمانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افقها دور و پنهان می شود

می شتابند از پی هم بی شکیب

روزها و هفته ها و ماهها

چشم تو در انتظار نامه ای

خیره می ماند به چشم راهها

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامنگیر خاک

بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

بعد ها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از

افسانه های نام و ننگ

شعر «احساس» امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)

بسترم

 صدف خالی یک تنهایی ست

و تو چون مروارید

 گردن آویز کسان دگری

شعر زیبای «آزاد» امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)

دختری خوابیده در مهتاب

چون گل نیلوفری بر آب

خواب می بیند

 خواب می بنید که بیمار است دلدارش

وین سیه رؤیا شکیب از

چشم بیمارش

 باز می چیند

 می نشیند خسته دل در دامن مهتاب

چون شکسته بادبان زورقی بر آب

می کند اندیشه با خود

 از چه کوشیدم به آزارش؟

 وز پشیمانی سرکشی گرم

 می درخشد در نگاه چشم بیدارش

 روز دیگر

 باز چون دلداده می ماند به راه او

روی می تابد ز دیدارش

 می گریزد از نگاه او

 باز می کوشد به آزارش

شعر عاشقانه و زیبای «دیوار» امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)

پشت این کوه بلند

لب دریای کبود

 دختری بود که من

سخت می خواستمش

و تو گویی که گالی

آفریده شده بود

 که منش

دوست بدارم پرشور

و مرا دوست بدارد شیرین

و شما می دانید

آه ای اخترکان خاموش

که چه خوش دل بودیم

من و او مست شکر خواب امید

 و چه خوشبختی پاک

 در نگاه من و او می خندید

 وینک ای دخترکان غماز

گر نه لالید و نه گنگ

بگشایید زبان

و بگویید که از

یک بهتان

چون شد این چشمه غبار آلوده

و میان من و او

 اینک این دشت بزرگ

اینک این راه دراز

 اینک این کوه بلند

شعر زیبای «آشناسوز» امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)

 چرا پنهان کنم ؟ عشق است و پیداست

درین آشفته اندوه نگاهم

تو را می خواهم ای چشم فسون بار

که می سوزی نهان از دیرگاهم

چه می خواهی ازین خاموشی سرد؟

زبان بگشا که می لرزد امیدم

نگاه بی قرارم بر لب توست

 که می بخشی به شادی ها نویدم

دلم تنگ است و چشم حسرتم باز

چراغی در شب تارم برافروز

به جان آمد دل از ناز نگاهت

فرو ریز این سکوت آشناسوز

ساعت سرخ ... احمد شاملو

مرگ را دیده ام من

در دیداری غمناک،من مرگ را به دست

سوده ام

من مرگ را زیسته ام،

با آوازی غمناک

غمناک،

و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده

آه، بگذاریدم! بگذاریدم!

اگر مرگ

همه آن لحظۀ آشناست که ساعت سرخ

از تپش باز می ماند...

شعر زیبای مرثیه احمد شاملو

به جست و جوی تو

بر درگاه ِ کوه میگریم،

در آستانه دریا و علف.

به جستجوی تو

در معبر بادها می گریم

در چار راه فصول،

در چار چوب شکسته پنجره ای

که

آسمان ابر آلوده را

قابی کهنه می گیرد.

. . . . . . . . . . . .

به انتظار تصویر تو

این دفتر خالی

تاچند

تا چند

ورق خواهد زد؟

***

جریان باد را پذیرفتن

و عشق را

که خواهر مرگ است.-

و جاودانگی

رازش را

با تو درمیان نهاد.

پس به هیأت گنجی در آمدی:

بایسته و آز انگیز

گنجی از آن دست

که تملک خاک را و دیاران را

از این سان

دلپذیر کرده است!

***

نامت سپیده دمی است که بر پیشانی آفتاب می گذرد

- متبرک باد نام تو -

و ما همچنان

 دوره می کنیم

شب را و روز را

هنوز را...

شعر زیبای فراغی از احمد شاملو

چه بی تابه می خواهمت ای دوریت

آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابه تو را طلب می کنم!

بر پشت ِ سمندی

گوئی

نوزین

که قرارش نیست.

و فاصله

تجربه ای بیهوده است.

بوی پیرهنت،

این جا

و اکنون. ـ

کوه ها در فاصله

سردند.

دست

در کوپه و بستر

حضور مانوس ِ دست تو را می جوید،

و به راه اندیشیدن

یاس را

رج می زند

بی نجوای ِ انگشتانت

فقط.-

و جهان از هر سلامی خالی است

شعر زیبای طرح... احمد شاملو

شب با گلوی خونین

خوانده ست

دیر گاه.

دریا نشسته سرد.

یک شاخه

در سیاهی جنگل

به سوی نور

فریاد می کشد.

شعر زیبای درآمیختن احمد شاملو

مجال

بی رحمانه اندک بود و

واقعه

سخت

نامنتظر.

از بهار

حظ ّ تماشائی نچشیدم،

که قفس

باغ را پژمرده می کند.

***

از آفتاب و نفس

چنان بریده خواهم شد

که لب از بوسه نا سیراب.

برهنه

بگو برهنه به خاکم کنند

سرا پا برهنه

بدان گونه که عشق را نماز می بریم،-

که بی شایبه حجابی

با خاک

عاشقانه

در آمیختن می خواهم

شعر بی نظیر و بسیار بسیار زیبای آرش کمانگیر: سیاوش کسرایی

برف می بارد

برف می بارد به روی خار و خاراسنگ

کوه ها خاموش 

دره ها دلتنگ

راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ

بر نمی شد گر ز بامِ کلبه ها دودی

یا که سوسوی چراغی گر پیامی مان نمی آورد

رد پا ها گر نمی افتاد روی جاده ها   لغزان 

ما چه می کردیم در کولاک دل آشفتۀ دم سرد؟ 

آنک آنک کلبه ای روشن ، روی تپه روبروی من

در گشودندم ، مهربانی ها نمودندم

زود دانستم که دور از داستان خشم برف و سوز

در کنار شعلۀ آتش 

قصه می گوید برای بچه های خود، عمو نوروز:

گفته بودم زندگی زیباست

گفته و ناگفته، ای بس نکته ها کاینجاست

آسمانِ باز، آفتابِ زر ، باغ های گل

دشت های بی در و پیکر

سر برون آوردنِ گل از درونِ برف

تابِ نرمِ رقصِ ماهی در بلور آب

بوی خاک عطر باران خورده در کهسار

خواب گندم زارها در چشمۀ مهتاب

آمدن ، رفتن ، دویدن ، عشق ورزیدن

درغم انسان نشستن

پا به پای شادمانی های مردم پای کوبیدن

کار کردن ، کار کردن ، آرمیدن

چشم انداز بیابان های خشک و تشنه را دیدن

جرعه هایی از سبوی تازه، آب پاک نوشیدن

گوسفندان را سحرگاهان به سوی کوه راندن

همنفس با بلبلانِ کوهیِ آواره خواندن

در تله افتاده آهوبچگان را شیر دادن

نیمروزِ خستگی را در پناهِ درّه ماندن

گاه گاهی ، زیر سقف این سفالین بام های مه گرفته 

قصه های در همِ غم را ز نم نم های باران ها شنیدن

بی تکان، گهوارۀ رنگین کمان را

در کنار بام دیدن ، یا شب برفی

پیش آتش ها نشستن

دل به رویاهایِ دامنگیر و گرمِ شعله بستن

آری  آری زندگی زیباست

 زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست

گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران بر پاست

ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست

پیرمرد آرام و با لبخند

کنده ای در کورۀ افسرده جان افکند

چشم هایش در سیاهی های کومه جست و جو می کرد

زیر لب آهسته با خود گفتگو می کرد

زندگی را شعله باید برفروزنده

شعله ها را هیمه سوزنده

جنگلی هستی تو  ای انسان

جنگل ای روییده آزاده

بی دریغ افکنده روی کوه ها دامن

آشیان ها بر سرانگشتان تو جاوید 

چشمه ها در سایبان های تو جوشنده

آفتاب و باد و باران بر سرت افشان

جان تو خدمتگر آتش

سر بلند و سبز باش ای جنگل انسان

زندگانی شعله می خواهد صدا سر داد عمو نوروز:

 شعله ها را هیمه باید روشنی افروز

کودکانم! داستان ما ز آرش بود

او به جان، خدمتگزارِ باغِ آتش بود 

روزگاری بود ، روزگار تلخ و تاری بود

بخت ما چون روی بدخواهانِ ما، تیره

دشمنان بر جان ما، چیره

شهرِ سیلی خورده، هذیان داشت

بر زبان، بس داستانهای پریشان داشت

زندگی سرد و سیه چون سنگ

روز بدنامی ، روزگار ننگ

غیرت اندر بندهای بندگی پیچان

عشق در بیماری دلمردگی بیجان

فصل ها فصل زمستان شد

صحنه گلگشت ها گم شد، نشستن در شبستان شد

در شبستان های خاموشی

می تراوید از گل اندیشه ها عطر فراموشی

ترس بود و بال های مرگ

کس نمی جنبید چون بر شاخه، برگ از برگ

سنگرِ آزادگان خاموش

خیمه گاهِ دشمنان پر جوش

مرزهای ملک همچو سر حداتِ دامنگسترِ اندیشه، بی سامان

برج های شهر همچو باروهای دل، بشکسته و ویران

دشمنان بگذشته از سر حد و از بارو

هیچ سینه، کینه ای در بر نمی اندوخت

هیچ دل، مهری نمی ورزید

هیچ کس دستی به سوی کس نمی آورد

هیچ کس در رویِ دیگر کس نمی خندید

باغ های آرزو بی برگ

 آسمانِ اشک ها پر بار

گرمرو آزادگان، در بند

روسپی نامردمان در کار

انجمن ها کرد دشمن

رایزن ها گِرد هم آورد دشمن

 تا به تدبیری که در ناپاک دل دارند

هم به دست ما شکست ما بر اندیشند

نازک اندیشانشان، بی شرم

که مباداشان دگر روزبهی در چشم

 یافتند آخر فسونی را که می جستند

 چشم ها با وحشتی در چشمخانه هر طرف را جست و جو می کرد

وین خبر را هر دهانی، زیرِ گوشی، بازگو می کرد

آخرین فرمان ، آخرین تحقیر

مرز را پرواز تیری می دهد سامان

گر به نزدیکی فرود آید

 خانه هامان، تنگ

 آرزومان کور ، ور بپرّد دور

 تا کجا؟ تا چند؟

 آه کو بازوی پولادین و کو سر پنجۀ ایمان؟

هر دهانی این خبر را بازگو می کرد

چشم ها بی گفت و گویی هر طرف را جست و جو می کرد

 پیرمرد اندوهگین دستی به دیگر دست می سایید

از میان دره های دور گرگی خسته می نالید

برف روی برف می بارید

باد بالَش را به پشت شیشه می مالید

صبح می آمد ، پیرمرد آرام کرد آغاز:

 پیش روی لشکر دشمن، سپاه دوست، دشت نه، دریایی از سرباز

آسمان الماس اخترهای خود را داده بود از دست

بی نفس می شد سیاهی دردهان صبح

باد پر می ریخت روی دشتِ بازِ دامنِ البرز

لشکر ایرانیان در اضطرابی سخت دردآور

دو دو و سه سه به پچ پچ گِرد یکدیگر

کودکان بر بام ، دختران بنشسته بر روزن

 مادران غمگین کنار در

کم کَمَک در اوج آمد پچ پچ خفته

خلق چون بحری بر آشفته

به جوش آمد ، خروشان شد

به موج افتاد

برش بگرفت و مردی چون صدف

از سینه بیرون داد

منم آرش

چنین آغاز کرد آن مرد با دشمن:

منم آرش، سپاهی مردی آزاده

به تنها تیر ترکش، آزمون تلختان را اینک آماده ، مجوییدم نسب

فرزندِ رنج و کار ، گریزان چون شهاب از شب

چو صبح، آماده دیدار

 مبارک باد آن جامه که اندر رزم پوشندش

گوارا باد آن باده که اندر فتح نوشندش

 شما را باده و جامه ، گوارا و مبارک باد

 دلم را در میان دست می گیرم

و می افشارمش در چنگ

دل، این جامِ پر از کینِ پر از خون را

دل، این بی تابِ خشم آهنگ

که تا نوشم به نام فتحتان در بزم

که تا کوبم به جام قلبتان در رزم

که جامِ کینه، از سنگ است

به بزمِ ما و رزمِ ما، سبو و سنگ را جنگ است

در این پیکار ، در این کار

دلِ خلقی است در مشتم

امیدِ مردمی خاموش، هم پشتم

کمانِ کهکشان در دست

کمانداری کمانگیرم ، شهاب تیزرو، تیرم

ستیغ سر بلند کوه مأوایم

به چشم آفتابِ تازه رس، جایم

مرا تیر است آتش پر ، مرا باد است فرمانبر

و لیکن چاره را امروز، زور و پهلوانی نیست

رهایی با تنِ پولاد و نیرویِ جوانی نیست

در این میدان

بر این پیکانِ هستی سوزِ سامان ساز

پری از جان بباید تا فرو ننشیند از پرواز

پس آنگه سر به سوی آسمان بر کرد

به آهنگی دگر، گفتارِ دیگر کرد:

درود ای واپسین صبح، ای سحر بدرود

که با آرش ترا این آخرین بدرود خواهد بود

به صبحِ راستین، سوگند

به پنهان آفتابِ مهربانِ پاک بین، سوگند

که آرش جانِ خود در تیر خواهد کرد

پس آنگه بی درنگی خواهدش افکند

زمین می داند این را ، آسمان ها نیز

که تن، بی عیب و جان، پاک است

نه نیرنگی به کار من، نه افسونی

نه ترسی در سرم، نه در دلم باک است

درنگ آورد و یک دم شد به لب خاموش

نفس در سینه ها بی تاب می زد جوش

 ز پیشم مرگ

 نقابی سهمگین بر چهره می آید

به هر گام هراس افکن

مرا با دیدۀ خونبار می پاید

 به بال کرکسان گرد سرم پرواز می گیرد

 به راهم می نشیند راه می بندد

به رویم سرد می خندد

به کوه و درّه می ریزد طنین زهرخندش را

و بازش باز می گیرد ، دلم از مرگ بیزار است

که مرگِ اهرمن خو، آدمی خوار است

ولی آن دم که ز اندوهان، روانِ زندگی تار است

ولی آن دم که نیکی و بدی را گاهِ پیکار است

فرو رفتن به کامِ مرگ، شیرین است

همان بایستۀ آزادگی، این است

هزاران چشمِ گویا و لبِ خاموش

مرا پیکِ امیدِ خویش می داند

هزاران دستِ لرزان و دلِ پر جوش

گهی می گیردم ، گه پیش می راند

پیش می آیم

دل و جان را به زیور های انسانی می آرایم

به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند

نقاب از چهرۀ ترس آفرین مرگ خواهم کند

نیایش را دو زانو بر زمین بنهاد

به سوی قله ها دستان ز هم بگشاد

برآ ای آفتاب! ای توشه امید!

برآ ای خوشه خورشید!

تو جوشان چشمه ای، من تشنه ای بی تاب

برآ سر ریز کن تا جان شود سیراب

چو پا در کام مرگی تند خو دارم

چو در دل، جنگ با اهریمنی پرخاشجو دارم

به موجِ روشنایی، شست و شو خواهم

ز گلبرگِ تو ای زرینه گل ، من رنگ و بو خواهم

شما ای قله های سرکش خاموش!

که پیشانی به تندرهای سهم انگیز می سایید

که بر ایوان شب دارید چشم انداز رویایی

که سیمین پایه های روز زرین را به روی شانه می کوبید

که ابر ‌آتشین را در پناه خویش می گیرید

غرور و سربلندی هم شما را باد

امیدم را برافرازید

چو پرچم ها که از باد سحرگاهان به سر دارید

غرورم را نگه دارید

به سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید

زمین خاموش بود و آسمان خاموش

تو گویی این جهان را بود با گفتار آرش گوش

به یال کوه ها لغزید کم کم پنجۀ خورشید

هزاران نیزۀ زرین به چشم آسمان پاشید

نظر افکند آرش سوی شهر، آرام

کودکان بر بام

دختران بنشسته بر روزن

مادران غمگین کنار در

مردها در راه ، سرود بی کلامی با غمی جانکاه

ز چشمان بر همی شد با نسیم صبحدم همراه

کدامین نغمه می ریزد

کدام آهنگ آیا می تواند ساخت

طنین گام های استواری را که سوی نیستی، مردانه می رفتند؟

طنین گام هایی را که آگاهانه می رفتند؟

دشمنانش در سکوتی ریشخندآمیز

راه وا کردند ، کودکان از بام ها او را صدا کردند

مادران او را دعا کردند

پیرمردان چشم گرداندند

دختران بفشرده گردن بندها در مشت

همرهِ او، قدرتِ عشق و وفا کردند

آرش امّا همچنان خاموش

از شکافِ دامنِ البرز بالا رفت

وز پیِ او پرده های اشک پی در پی فرود آمد

بست یک دم چشم هایش را عمو نوروز

خنده بر لب، غرقه در رؤیا

کودکان با دیدگانِ خسته و پی جو

در شگفت از پهلوانی ها

شعله های کوره در پرواز

باد در غوغا ، شامگاهان

راه جویانی که می جستند آرش را به روی قلّه ها پی گیر

باز گردیدند ، بی نشان از پیکرِ آرش

با کمان و ترکشی، بی تیر

آری آری جانِ خود در تیر کرد آرش

کارِ صد ها صد هزاران تیغۀ شمشیر کرد آرش

تیر آرش را سوارانی که می راندند بر جیحون

به دیگر نیمروزی از پی آن روز

نشسته بر تناور ساقِ گردویی فرو دیدند

و آنجا را از آن پس

مرز ایرانشهر و توران بازنامیدند

آفتاب ، درگریزِ بی شتاب خویش

سالها بر بامِ دنیا پا کِشان سر زد

ماهتاب

بی نصیب از شبروی هایش همه خاموش

در دلِ هر کوی و هر برزن

سر به هر ایوان و هر در زد

آفتاب و ماه را در گشت

سال ها بگذشت

سال ها و باز ، در تمام پهنۀ البرز

وین سراسر قلۀ مغموم و خاموشی که می بینید

وندرونِ درّه های برف آلودی که می دانید

رهگذرهایی که شب در راه می مانند

نام آرش را پیاپی در دلِ کهسار می خوانند

و نیازِ خویش می خواهند

با دهان سنگ های کوه، آرش می دهد پاسخ

می کندشان از فراز و از نشیبِ جاده ها آگاه

می دهد امید ، می نماید راه

در برون کلبه می بارد

برف می بارد به روی خار و خارا سنگ

کوه ها خاموش

درّه ها دلتنگ

راه ها چشم انتظارِ کاروانی با صدای زنگ

کودکان دیری است در خوابند

در خواب است عمو نوروز

می گذارم کنده ای هیزم در آتشدان

شعله بالا می رود پر سوز

آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مأیوس می کند: حمید مصدق

ای مهربانتر از من

 با من

در دستهای تو

 آیا کدام رمز بشارت نهفته بود؟

 کز من دریغ کردی

تنها

تویی

 مثل پرنده های بهاری در آفتاب

 مثل زلال قطره به باران صبحدم

 مثل نسیم سرد سحر

 مثل سحر آب

 آواز مهربانی تو با من

 در کوچه باغهای محبت

 مثل شکوفه های سپید سیب

ایثار سادگی است

 افسوس آیا چه کس تو را

 از مهربان شدن با من

 مایوس می کند؟

شعر زیبای تک ستاره حمید مصدق

وقتی که بامدادان

 مهر سپهر جلوه گری را

 آغاز می کند

 وقتی که مهر پلک گرانبار خواب را

 با ناز

و کرشمه ز هم باز می کند

 آنگه ستاره سحری

 در سپیده دم خاموش می شود

 آری

من آن ستاره ام که فراموش گشته ام

 و بی طلوع گرم تو در زندگانیم

 خاموش گشته ام

متن کامل و بسیار زیبای شعر «آبی خاکستری سیاه» حمید مصدق

در شبان غم تنهایی خویش

عابد چشم سخنگوی توام

من در این تاریکی

من در این تیره شب جانفرسا

زائر ظلمت گیسوی توام

گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من

گیسوان تو شب بی پایان

جنگل عطرآلود

شکن گیسوی تو

موج دریای خیال

کاش با زورق اندیشه شبی

از شط گیسوی مواج تو من

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم

کاش بر این شط مواج سیاه

همه ی عمر سفر می کردم

من هنوز از اثر عطر نفسهای تو

سرشار سرور

گیسوان تو در اندیشه ی من

گرم رقصی موزون

کاشکی پنجه ی من

در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست

چشم من چشمه ی زاینده ی اشک

گونه ام بستر رود

کاشکی همچو حبابی بر آب

در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود

شب تهی از مهتاب

شب تهی از اختر

ابر خاکستری

بی باران پوشانده

آسمان را یکسر

ابر خاکستری بی باران دلگیر است

و سکوت تو پس پرده ی خاکستری سرد کدورت افسوس سخت دلگیرتر است

شوق بازآمدن سوی توام هست

اما

تلخی سرد کدورت در تو

پای پوینده ی راهم بسته

ابر خاکستری بی باران

راه بر مرغ نگاهم بسته

وای ،

باران

باران ؛

شیشه ی پنجره را باران شست

 از دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

آسمان سربی رنگ

 من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای ، باران

باران ؛

پر مرغان نگاهم را شست

اب رؤیای فراموشیهاست

خواب را دریابم

که در آن دولت خاموشیهاست

ن شکوفایی گلهای امیدم را در رؤیاها می بینم

و ندایی که به من می گوید :

 ”گر چه شب تاریک است

دل قوی دار ، سحر نزدیک است “

دل من در دل شب

خواب پروانه شدن می بیند

مهر صبحدمان داس به دست

خرمن خواب مرا می چیند

آسمانها آبی

 پر مرغان صداقت آبی ست

دیده در آینه ی صبح تو را می بیند

از گریبان تو صبح صادق

 می گشاید پر و بال

تو گل سرخ منی

تو گل یاسمنی

تو چنان شبنم پاک سحری ؟

نه

از آن پاکتری

تو بهاری ؟

نه

بهاران از توست

از تو می گیرد وام

هر بهار اینهمه زیبایی را

هوس باغ و بهارانم نیست

ای بهین باغ و بهارانم تو

سبزی چشم تو

دریای خیال

پلک بگشا که به چشمان تو دریابم باز

مزرع سبز تمنایم را

ای تو چشمانت سبز

 در من این سبزی هذیان از توست

زندگی از تو و

مرگم از توست

سیل سیال نگاه سبزت

همه بنیان وجودم

را ویرانه کنان می کاود

من به چشمان خیال انگیزت معتادم

و دراین راه تباه

عاقبت هستی خود را دادم

آه سرگشتگی ام در پی آن گوهر مقصود چرا

در پی گمشده ی خود به کجا بشتابم ؟

مرغ آبی اینجاست

در خود آن گمشده را دریابم

ر سحرگاه سر از بالش خواب بردار

کاروانهای

فرومانده ی خواب از چشمت بیرون کن

باز کن پنجره را

تو اگر بازکنی پنجره را

من نشان خواهم داد

به تو زیبایی را

بگذاز از زیور و آراستگی

من تو را با خود تا خانه ی خود خواهم برد

که در آن شکوت پیراستگی

چه صفایی دارد

آری از سادگیش

چون تراویدن مهتاب به شب

مهر از آن می بارد

باز کن پنجره را

من تو را خواهم برد

به عروسی عروسکهای

کودک خواهر خویش

که در آن مجلس جشن

صحبتی نیست ز دارایی داماد و عروس

صحبت از سادگی و کودکی است

چهره ای نیست عبوس

کودک خواهر من

در شب جشن عروسی عروسکهایش می رقصد

کودک خواهر

من

امپراتوری پر وسعت خودذ را هر روز

شوکتی می بخشد

کودک خواهر من نام تو را می داند

نام تو را می خواند

گل قاصد آیا

با تو این قصه ی خوش خواهد گفت ؟

باز کن پنجره را

من تو را خواهم برد

به سر رود خروشان حیات

آب این رود به سرچشمه نمی گردد باز

بهتر

آنست که غفلت نکنیم از آغاز

باز کن پنجره را

صبح دمید

 چه شبی بود و چه فرخنده شبی

آن شب دور که چون خواب خوش از دیده پرید

کودک قلب من این قصه ی شاد

از لبان تو شنید :

”زندگی رویا نیست

زندگی زیبایی ست

می توان

 بر درختی تهی از بار ، زدن پیوندی

می

توان در دل این مزرعه ی خشک و تهی بذری ریخت

می توان

از میان فاصله ها را برداشت

 دل من با دل تو

هر دو بیزار از این فاصله هاست “

قصه ی شیرینی ست

کودک چشم من از قصه ی تو می خوابد

قصه ی نغز تو از غصه تهی ست

باز هم قصه بگو

تا به آرامش دل

سر به دامان تو

بگذارم و در خواب روم

گل به گل ، سنگ به سنگ این دشت

یادگاران تو اند

رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ

در تمام در و دشت

سوکواران تو اند

در دلم آرزوی آمدنت می میرد

رفته ای اینک ، اما آیا

باز برمی گردی ؟

چه تمنای محالی دارم

خنده ام می گیرد

چه شبی بود و

چه روزی افسوس

با شبان رازی بود

روزها شوری داشت

ما پرستوها را

از سر شاخه به بانگ هی ، هی

می پراندیم در آغوش فضا

ما قناریها را

از درون قفس سرد رها می کردیم

آرزو می کردم

دشت سرشار ز سبرسبزی رویا ها را

من گمان می کردم

دوستی همچون سروی سرسبز

چارفصلش همه آراستگی ست

من چه می دانستم

هیبت باد زمستانی هست

من چه می دانستم

سبزه می پژمرد از بی آبی

سبزه یخ می زند از سردی دی

من چه می دانستم

دل هر کس دل نیست

قلبها ز آهن و سنگ

قلبها بی خبر از عاطفه اند

از دلم رست گیاهی سرسبز

سر برآورد درختی

شد نیرو بگرفت

برگ بر گردون سود

این گیاه سرسبز

این بر آورده درخت اندوه

حاصل مهر تو بود

و چه رویاهایی

که تبه گشت و گذشت

و چه پیوند صمیمیتها

که به آسانی یک رشته گسست

چه امیدی ، چه امید ؟

چه نهالی که نشاندم من و بی بر گردید

دل من می سوزد

که

قناریها را پر بستند

و کبوترها را

آه کبوترها را

و چه امید عظیمی به عبث انجامید

در میان من و تو فاصله هاست

گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

تو توانایی بخشش داری

دستهای تو توانایی آن را دارد

که مرا

زندگانی بخشد

چشمهای تو به

من می بخشد

شور عشق و مستی

و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی

دفتر عمر مرا

با وجود تو شکوهی دیگر

رونقی دیگر هست

می توانی تو به من

زندگانی بخشی

یا بگیری از من

آنچه را می بخشی

من به بی سامانی

باد را می مانم

من به

سرگردانی

ابر را می مانم

من به آراستگی خندیدم

من ژولیده به آراستگی خندیدم

سنگ طفلی ، اما

خواب نوشین کبوترها را در لانه می آشفت

قصه ی بی سر و سامانی من

باد با برگ درختان می گفت

باد با من می گفت :

” چه تهیدستی مرد “

ابر باور می کرد

من در آیینه رخ خود

دیدم

و به تو حق دادم

آه می بینم ، می بینم

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم

چه امید عبثی

من چه دارم که تو را در خور ؟

هیچ

من چه دارم که سزاوار تو ؟

هیچ

تو همه هستی من ، هستی من

تو همه زندگی من هستی

تو چه داری ؟

همه چیز

تو چه کم داری ؟ هیچ

بی تو در می ابم

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را

کاهش جان من این شعر من است

آرزو می کردم

که تو خواننده ی شعرم باشی

راستی شعر مرا می خوانی ؟

نه ، دریغا ، هرگز

باورنم نیست که خواننده ی شعرم باشی

کاشکی شعر

مرا می خواندی

بی تو من چیستم ؟ ابر اندوه

بی تو سرگردانتر ، از پژواکم

در کوه

گرد بادم در دشت

برگ پاییزم ، در پنجه ی باد

بی تو سرگردانتر

از نسیم سحرم

از نسیم سحر سرگردان

بی سرو سامان

بی تو - اشکم

دردم

آهم

آشیان برده ز یاد

مرغ

درمانده به شب گمراهم

بی تو خاکستر سردم ، خاموش

نتپد دیگر در سینه ی من ، دل با شوق

نه مرا بر لب ، بانگ شادی

نه خروش

بی تو دیو وحشت

هر زمان می دردم

بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد

و اندر این دوره بیدادگریها هر دم

کاستن

کاهیدن

کاهش جانم

کم

کم

چه کسی خواهد دید

مردنم را بی تو ؟

بی تو مردم ، مردم

گاه می اندیشم

خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید ؟

آن زمان که خبر مرگ مرا

از کسی می شنوی ، روی تو را

کاشکی می دیدم

شانه بالازدنت را

بی قید

و تکان دادن دستت که

مهم نیست زیاد

و تکان دادن سر

را که

عجیب !عاقبت مرد ؟

افسوس

کاکش می دیدم

من به خود می گویم:

” چه کسی باور کرد

جنگل جان مرا

آتش عشق تو خاکستر کرد ؟ “

باد کولی ، ای باد

تو چه بیرحمانه

شاخ پر برگ درختان را عریان کردی

و جهان را به سموم نفست ویران کردی

باد کولی تو چرا

زوزه کشان

همچنان اسبی بگسسته عنان

سم فرو کوبان بر خاک گذشتی همه جا ؟

 آن غباری که برانگیزاندی

سخت افزون می کرد

تیرگی را در دشت

و شفق ، این شفق شنگرفی

بوی خون داشت ، افق خونین بود

کولی باد پریشاندل آشفته صفت

تو مرا بدرقه می کردی هنگام غروب

تو به

من می گفتی :

” صبح پاییز تو ، نامیومن بود ! “

من سفر می کردم

و در آن تنگ غروب

یاد می کردم از آن تلخی گفتارش در صادق صبح

دل من پر خون بود

در من اینک کوهی

سر برافراشته از ایمان است

من به هنگام شکوفایی گلها در دشت

باز برمی گردم

و صدا می زنم :

” آی

باز کن پنجره را

باز کن پنجره را

در بگشا

که بهاران آمد

که شکفته گل سرخ

به گلستان آمد

باز کنپنجره را

که پرستو می شوید در چشمه ی نور

که قناری می خواند

می خواند آواز سرور

 که : بهاران آمد

که شکفته گل سرخ به گلستان آمد “

سبز برگان

درختان همه دنیا را

نشمردیم هنوز

من صدا می زنم :

” باز کن پنجره ، باز آمده ام

من پس از رفتنها ، رفتنها ؛

با چه شور و چه شتاب

در دلم شوق تو ، اکنون به نیاز آمده ام “داستانها دارم

از دیاران که سفر کردم و رفتم بی تو

از دیاران که گذر کردم و رفتم بی تو

بی تو می

رفتم ، می رفتن ، تنها ، تنها

وصبوری مرا

کوه تحسین می کرد

من اگر سوی تو برمی گردم

دست من خالی نیست

کاروانهای محبت با خویش

ارمغان آوردم

من به هنگام شکوفایی گلها در دشت

باز برخواهم گشت

تو به من می خندی

من صدا می زنم :

” آی با باز کن پنجره را “

پنجره را می بندی

با من اکنون چه نشتنها ، خاموشیها

با تو اکنون چه فراموشیهاست

چه کسی می خواهد

من و تو ما نشویم

خانه اش ویران باد

من اگر ما نشویم ، تنهایم

تو اگر ما نشوی

خویشتنی

از کجا که من و تو

شور یکپارچگی را در شرق

باز برپا نکنیم

از

کجا که من و تو

مشت رسوایان را وا نکنیم

من اگر برخیزم

تو اگر برخیزی

همه برمی خیزند

من اگر بنشینم

تو اگر بنشینی

چه کسی برخیزد ؟

چه کسی با دشمن بستیزد ؟

چه کسی

پنجه در پنجه هر دشمن دون

آویزد

دشتها نام تو را می گویند

کوهها شعر مرا می خوانند

کوه باید شد و ماند

رود باید شد و رفت

دشت باید شد و خواند

در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟

در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟

در من این شعله ی عصیان نیاز

در تو دمسردی پاییز که چه ؟

حرف را باید زد

درد را باید گفت

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از تو

متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندار سرورآور مهر

آشنایی با شور ؟

و جدایی با درد ؟

و نشستن در بهت فراموشی

یا غرق غرور ؟

سینه ام آینه ای ست

با غباری از غم

تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار

آشیان تهی دست مرا

مرغ دستان تو پر می سازند

آه مگذار

، که دستان من آن

اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد

آه مگذار که مرغان سپید دستت

دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم ، آه

با تو اکنون چه فراموشیها

با من اکنون چه نشستها ، خاموشیهاست

تو مپندار که خاموشی من

هست برهان فرانموشی من

من اگر برخیزم

تو اگر برخیزی

همه برمی خیزند

آذر ، دی 1343

شعر بسیار زیبای «چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو» حمید مصدق

چه کسی خواهد دید

                   مردنم را بی تو؟

بی تو مردم ، مردم

گاه می اندیشم

             خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟

آن زمان که خبر مرگ مرا

               از کسی می شنوی ، روی تو را

                                     کاشکی می دیدم

شانه بالازدنت را

                  بی قید

و تکان دادن دستت که

                       مهم نیست زیاد

                           و تکان دادن سر را که

                                          عجب!‌ عاقبت مرد؟

                                           افسوس

کاشکی می دیدم

من به خود می گویم:

" چه کسی باور کرد

                     جنگل جان مرا

                                      آتش عشق تو خاکستر کرد؟ "

دانلود کتاب ضحاک ماردوش

http://s3.picofile.com/file/8224541884/Zahak_e_MarDosh.pdf.html

دانلود کتاب سیمای دو زن

http://s3.picofile.com/file/8224541392/Simaye_Do_Zan.pdf.html

دانلود کتاب خلاصه خسرو و شیرین نظامی

http://s3.picofile.com/file/8224540900/%D8%AE%D9%84%D8%A7%D8%B5%D9%87_%D8%AE%D8%B3%D8%B1%D9%88_%D9%88_%D8%B4%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D9%86_%D8%B3%DB%8C%D8%B1%D8%AC%D8%A7%D9%86%DB%8C.PDF.html