شعر بسیار زیبای ارغوان... امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)

 ارغوان

شاخۀ هم خون جدا ماندۀ من

آسمان تو چه رنگ ست امروز؟

آفتابی ست هوا

یا گرفته ست هنوز؟

من درین گوشه

که از دنیا بیرون ست

آسمانی به سرم نیست

از بهاران خبرم نیست

آنچه می‌بینم

دیوار است

آه

این سخت سیاه

آنچنان نزدیک ست

که چو بر می‌کشم از سینه نفس

نفسم را بر می‌گرداند

ره چنان بسته

که پرواز نگه

در همین یک قدمی می‌ماند

کور سویی ز چراغی رنجور

قصه پرداز شب ظلمانی ست

نفسم می‌گیرد

که هوا هم اینجا زندانی ست

هر چه با من اینجاست

رنگ رخ باخته است

آفتابی هرگز

گوشۀ چشمی هم

بر فراموشی این دخمه نینداخته است

اندرین گوشۀ خاموش فراموش شده

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده

یاد رنگینی در خاطر من

گریه می‌انگیزد

ارغوانم آنجاست

ارغوانم تنهاست

ارغوانم دارد می‌گرید

چون دل من که چنین خون آلود

هر دم از دیده فرو می‌ریزد

ارغوان

این چه رازیست که هر بار بهار

با عزای دل ما می‌آید؟

که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است؟

این چنین بر جگر سوختگان

داغ بر داغ می‌افزاید

ارغوان پنجۀ خونین زمین

دامن صبح بگیر

وز سواران خرامندۀ خورشید بپرس

کی بر این درۀ غم می‌گذرند؟

ارغوان

خوشۀ خون

بامدادان که کبوترها

بر لب پنجرۀ باز سحر

غلغله می‌آغازند

جان گلرنگ مرا

بر سر دست بگیر

به تماشا گه پرواز ببر

آه بشتاب

که هم پروازان

نگران غم هم پروازند

ارغوان

بیرق گلگون بهار

تو بر افراشته باش

شعر خونبار منی

یاد رنگین رفیقانم را

بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه ناخواندۀ من

ارغوان

شاخۀ هم خون جدا ماندۀ من ......