شعر بسیار زیبای پیغام استاد مهدی اخوان ثالث

چون درختی در صمیم سرد و بی ابر زمستانی

 هر چه برگم بود و بارم بود

 هر چه از فر بلوغ گرم تابستان و میراث بهارم بود

 هر چه یاد و یادگارم بود

 ریخته ست

 چون درختی در زمستانم

 بی که پندارد بهاری بود و خواهد بود

دیگر اکنون هیچ مرغ پیر یا کوری

 در چنین عریانی انبوهم آیا لانه خواهد بست؟

دیگر آیا زخمه های هیچ پیرایش

 با امید روزهای سبز آینده

 خواهدم این سوی و آن سو خست؟

چون درختی اندر اقصای زمستانم

 ریخته دیری ست

 هر چه بودم یاد و بودم برگ

 یاد با نرمک نسیمی چون نماز شعلۀ بیمار لرزیدن

 برگ چونان صخرۀ کری نلرزیدن

یاد رنج از دستهای منتظر بردن

برگ از اشک و نگاه و ناله آزردن

ای بهار همچنان تا جاودان در راه

 همچنان تا جاودان بر شهرها و روستاهای دگر بگذر

 هرگز و هرگز

 بر بیابان غریب من

 منگر و منگر

 سایۀ نمناک و سبزت هر چه از من دورتر، خوشتر

 بیم دارم کز نسیم ساحر ابریشمین تو

تکمۀ سبزی بروید باز بر پیراهن خشک و کبود من

 همچنان بگذار

تا درود دردناک اندهان ماند سرود من