شعر آن عاشقان شرزه استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 آن عاشقان شرزه که با شب نزیستند

رفتند و شهر خفته ندانست کیستند

 فریادشان تموج شط حیات بود

 چون آذرخش در سخن خویش زیستند

مرغان پر گشوده ی طوفان که روز مرگ

دریا و موج و صخره بر ایشان گریستند

 می گفتی ای عزیز ! سترون شده ست خاک

اینک ببین برابر چشم تو چیستند

 هر صبح و شب به غارت طوفان روند و باز

باز آخرین شقایق این باغ نیستند